"Οι μεγάλοι, λοιπόν, σκέφτονται και εκφράζονται συχνά με τρόπους μη ορθολογικούς. Τους λες εσύ πώς να λύσουν το πρόβλημά τους αλλά εκείνοι μονάχα φωνάζουν, γκρινιάζουν ή απλώς κάθονται άπρακτοι και περιμένουν. Η Αριστερά το κάνει αυτό σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό από ό,τι οι μεγάλοι, βυθισμένη στις μνήμες του παρελθόντος, στη νοσταλγία του εαυτού της και των νεανικών μας χρόνων, στη μεταφυσική ενός υποτιθέμενου ιστορικού και διαλεκτικού υλισμού, που μπορεί μεν κάλλιστα να θεωρηθεί υλισμός, αλλά ούτε ιστορικός ούτε διαλεκτικός είναι".

Ο συγγραφέας του "Απολύομαι και τρελαίνομαι" και του "Σπλιτ!" αποφασίζει ν\' ανοίξει τα μάτια του 10χρονου γιου του. Όχι για το πώς έρχονται στον κόσμο τα παιδιά, αυτό το ξέρει ήδη απ’ το νηπιαγωγείο, αλλά γύρω από το αμφιλεγόμενο σύμπαν της Αριστεράς. Καθοδόν όμως τα πράγματα περιπλέκονται όταν διαπιστώνει ότι δεν έχει νόημα να νουθετείς τα παιδιά, τα οποία προορίζονται να κάνουν τα ίδια λάθη απ\' την αρχή, ή άλλα, δικής τους επιλογής, και να διδαχθούν μονάχα απ\' αυτά. Κι έπειτα, ο ίδιος κρύβει μέσα του μεγάλο θυμό για το θέμα - δεν έχει νόημα να φορτώσει το παιδί του, πέρα από τα άλλα άγχη του, και με τα τραύματα από τη 12η Ολομέλεια ή το νιοστό συνέδριο. Έτσι, το βιβλίο μετατρέπεται από παιδικό παραμύθι σε πολιτικό θρίλερ.

Όσο για τον τίτλο του βιβλίου, ο συγγραφέας εξηγεί πώς τον διάλεξε: "Αρχικά σκέφτηκα να το ονομάσω "Σπλιτ!" - χωρισμός, διαζύγιο, διαίρεση. Αλλά μου είπαν ότι ο τίτλος είναι αγκαζέ και έκανα πίσω. Έπειτα σκέφτηκα το "Η Αριστερά και τα τρία γουρουνάκια". Kαλό φαινόταν κι αυτό, αλλά κάπου στο δρόμο -δεν ξέρω πώς- το ένα γουρουνάκι διαγράφηκε απ\' το κόμμα. Λίγο αργότερα, τα άλλα δύο διασπάστηκαν... Έτσι, κι αυτή η περίπτωση έμεινε στον αέρα".